“Het is heerlijk pap.” Ik gebaar genietend naar de enorme schnitzel op mijn bord. “Echt heer-lijk”.

Hij blijft even stil, mijn papa. En dan zegt ‘ie: “Ik ben gewoon zó blij dat ik dat nog voor je kan maken.”

Hij heeft geen tranen.

Hij heeft echt geen tranen.

Het is gewoon alleen een beetje ronddwarrelend stof dat zijn ogen omfloerst doet lijken.

Gewoon een beetje stof.

Da’s alles.

Flashback naar november en december 2021

Covid geeft ons allemaal een harde reset. Terug naar fabrieksinstellingen. Mán, wat waren we ziek. Mijn mama, ik. En hij, mijn papa, vooral.

Flashforward naar nu

Covid gaf ons allemaal een mooi cadeau. Herwaarderen van dat wat vanzelfsprekend was en, hoe ‘cheesy’ dat ook lijkt, nóg meer genieten van de kleine dingen.

Gewoon, samen zijn.

Gewoon, bij papa en mama eten.

Gewoon. Wat dus eigenlijk helemaal niet zo gewoon is.

Koffie en chocola

Ik vind dat mijn herstel behoorlijk goed gaat. Ik proef weer koffie en chocola en andere dingen, en dat alleen al maakt het leven een heel stuk aangenamer.

Ik kan weer een trap op lopen zonder dat, eenmaal boven, mijn tong op mijn tenen ligt terwijl ik amechtig hijgend sterretjes probeer te tellen.

Ik kan me weer bekommeren om de kinderen zonder in te storten en apathisch op alles ‘ja’ te zeggen (sorry kinders).

Alleen de avonden, die hakken er nog in. Dan wil het niet meer. Dan wil ík niet meer.

Niet meer de deur uit.

Niet meer de mat op.

Niet meer Dingen.

Paradoxen des levens

Als je in de weerstand gaat, maak je dat wat je níet wil alleen maar groter. Een van de grote paradoxen des levens die je, als je ‘m eenmaal door hebt, vet in je voordeel kan laten werken.

Wees oké met niet oké zijn, en je wordt veel sneller weer oké.

Mèèèh-trein naar Bitchville

Bij mijn sportspullen ligt de prachtige Trojan Workout polo, die ik kreeg toen ik uiteindelijk slaagde voor de instructor course.

Ik bekijk filmpjes van TPA en zie mijn matties vechtend in de Groene Hel. Ik trek een lade in mijn kledingkast open en voilà, mijn krav-broek, de shirts, de patch met de strepen. Zelfs de toque heeft nu een zekere aantrekkingskracht.

Alles is relatief, zo zie je maar weer.

Ik ga niet in de weerstand. Ik denk niet aan wat er niet meer, of nóg niet lukt. Ik reis niet mee met de mèèèh-trein naar Bitchville. Ik ga mijn eigen adviezen opvolgen en kijken wat er wél kan.

Special Ops

Ik schaf een gewichtsvest aan: zo’n stoer ogend harnas waarmee je jezelf, als je een beetje door je oogharen gluurt, best kan laten geloven dat je onderdeel bent van een of ander Special Ops Team.

Dat je door middel van blokjes gewicht lichter en zwaarder kan maken.

Dat je kan dragen met wandelen, maar ook met trainen op de bokszak of met kettlebells.

Lara Croft

Als ik een glimp van mezelf opvang met het Special Ops Vest onder mijn vest, stel ik vast dat ik eerder over zowel een bochel als cup dubbel D lijk te beschikken dan dat ik door kan gaan voor Lara Croft. Nou ja, whatever.  

Ik stap gniffelend naar buiten. En van mijn kan-ik-niet weerstand is ineens niets meer over. 

Natúúrlijk komt het moment dat ik weer op de krav-mat sta. Natúúrlijk komt ook het moment dat ik die blauwe patch haal.

Practice what I preach

Als ik het lastig heb, als ik ermee worstel, als ik in de weerstand ga, dan practice ik what I preach. Met andere woorden: dan pas ik al mijn handvatten en tools, die ik leerde in de Groene Hel en tijdens mijn opleidingen, toe.

Ik voel alles wat er te voelen valt en sluit niets buiten. Ik weet: emoties zijn er om me iets te vertellen. Het is dus aan mij om ernaar te luisteren.

Ik observeer en beschouw. Welke waarheden vertel ik mezelf? Zijn ze eigenlijk wel Waar? Of is het gewoon oude rommel van de zolder die zich weer even aan komt dienen?

Ik ben mild en heb lief, want ik ben goed genoeg. Ik hoef mezelf niet af te straffen, kom nou.

Ik ben oké met niet oké zijn. Ik omarm het discomfort. Want alles is in beweging – altijd. Als ik het gevoel heb dat ik vastzit, dan heeft dan alleen te maken met mijn eigen perceptie, niets meer, niets minder.

Het helpt eigenlijk altijd. En zo niet, dan sta ik mezelf dat donderwolkje boven m’n hoofd gewoon lekker toe. Maar het is dan wel míjn donderwolkje.

You can not change what you do not own.

Jouw weg en mijn weg en een e-book

Was ik altijd al zo zen? Oh nee. Verre van, zelfs. Ik heb een fikse weg afgelegd en ben nog lang niet klaar.

Over die weg deel ik graag. Natuurlijk is jouw weg heel anders dan die van mij, maar wie weet haal je er nog wat uit.

Een significant deel van die weg loopt dwars door de Groene Hel en is beschreven in meer dan vijftig blogs. En die zijn dan weer verenigd in een e-book, te vinden en (gratis) te downloaden op deze site.

Schnitzel

“Kom je snel weer eten?”

“Maak jij dan weer schnitzel, pap?”

“Wanneer je maar wilt kind.”

Geniet van de kleine dingen, want dat zijn eigenlijk, stiekem, de grootste.