Weet je wat de Vikingen vóór hadden op de meeste van hun vijanden (behalve natuurlijk dat ze er over het algemeen supercool uitzagen én vrouwen hadden die niet onderdeden voor de kerels)?

Dat ze niet bang waren voor de dood.

Win-win

Ófwel ze overleefden het slagveld. Top!

Ófwel ze overleefden het slagveld niet, maar zaten, volgens hun overtuiging, een split-second later aan de dis met hun matties en veel eten en drinken in Walhalla. Ook top!

Beide smaakjes even prima; dat is wat we noemen ‘win-win’.

Niks te verliezen

Ze hadden niks te verliezen, en dús waren ze extra gevaarlijk.

Ze waren niet gefocust op de uitkomst maar op het proces, dús waren ze intimiderend.

Ze waren in het Nu.

Iets wat wij, in de tijd waarin wij leven, vaak maar al te ingewikkeld vinden.

Ben je gek geworden ofzo

Als ik jou vraag om aanstaande zaterdag om acht uur ’s avonds zowel op de Dam in Amsterdam als bij die ene boom op de Utrechtse Heuvelrug te staan, dan zal je mij waarschijnlijk aankijken alsof ik helemaal gek ben geworden.

Op twee plekken tegelijk zijn, op hetzelfde moment, dat kán toch helemaal niet.

Klopt!

Verleden en toekomst

Toch is het juist dát wat we maar al te vaak aan het doen zijn, in onze dagelijkse realiteit. Alleen dan niet zozeer fysiek (dat je lijf op twee plekken tegelijk is), maar energetisch.

Zo van; ik zit hier aan de keukentafel, maar ik proef niets van mijn ontbijt want ik ben eigenlijk aan het piekeren over die moeilijke vergadering van komende week (toekomst).

Of; ik loop door het bos maar de prachtige herfstkleuren ontgaan me, want ik ben eigenlijk aan het piekeren over dat ene rottige gesprek van afgelopen maandag (verleden).

En dat is wat ik bedoel. We zijn het er allemaal over eens dat we niet op twee plekken tegelijk kunnen zijn, en toch doen we (onbedoeld en onbewust) niet anders.

Momentum

Wat daarmee gepaard gaat is onherroepelijk het weggeven van onze macht. Onze regie. Want we maken onszelf afhankelijk van externe factoren.

We vinden spanning in momenten die al achter ons liggen, óf die nog niet bestaan, en we blijven er brandstof en momentum, en dus de macht, aan geven.

Wonderlijk eigenlijk, als je erover nadenkt.

Homeschoolen en QR-codes

We leven in een tijd die op meerdere vlakken als uitdagend kan worden ervaren. Amper twee jaar geleden was ondenkbaar wat er nu gebeurt: winkels dicht, sportscholen dicht, avondklok, evenementen afgelast, geen of weinig geknuffel meer, zelf je eigen kinderen lesgeven (ik bedoel: holy shit), een QR-code nodig voor plekken die voorheen vanzelfsprekend waren.

Nu gaat alles langzaam maar zeker weer open, maar niet zonder slag of stoot, want veel dingen vallen of staan met jouw keuze om je al of niet te laten vaccineren.

Buffet

Vooropgesteld: mij interesseert het werkelijk waar niet welke keuze jij gemaakt hebt. Ik zal niet anders naar je kijken, mijn beeld er niet op aanpassen, jij bent voor mij wie je al was, prik of niet.

En daar zijn, zoals met alles, de meningen over verdeeld.

Tel daarbij op dat hele volksstammen vooral bezig zijn met de toekomst. Mensen voelen zich buitengesloten, gedwongen, angstig, verontwaardigd, blij, verdrietig, boos, opgelucht, geagiteerd en alles wat verder nog op Het Grote Buffet der Menselijke Emoties ligt opgestapeld.

Een kwestie van perspectief

Ik hamer erop: alles is neutraal, totdat je er zelf een betekenis aan geeft. Woorden als buitengesloten, angstig, zorgelijk, zwaarmoedig en gestrest: het is allemaal een kwestie van perspectief dat we er zelf op nahouden.

En met juist dat perspectief creëer je jouw realiteit.

Ga maar na: in de afgelopen tijd zijn sommige mensen steenrijk geworden, en anderen straatarm.

Voelden sommige mensen zich ineens opgelucht en vrij, terwijl anderen zich in een gevangenis bevonden.

Veerden sommige mensen op, waar anderen in elkaar zakten.

Zelfde omstandigheden, zelfde planeet, zelfde virus, maar een totaal andere beleving van de Realiteit.

De-escaleren

Op de krav maga-mat in de Groene Hel is het niet anders.

Natuurlijk leren we om er alles aan te doen om een gevecht te voorkomen. Vechten is niet leuk. Het doet pijn, het geeft stress, het is een rommelige toestand.

Dat willen we niet. Dus de-escaleren we.

Echter, draait het tóch uit op vechten, dan maken we het af ook. Dan delen we dubbel uit wat we zojuist geïncasseerd hebben en we zorgen er bovendien voor dat we er ondertussen cool uitzien (da’s immers rule number one).

Self fulfilling prophecy

Maar als je bang bent voor de uitkomst, als je bezig bent met de toekomst of juist het verleden, als je piekert over ‘red ik het wel’, of ‘kan ik het wel’, of ‘wat als het misgaat’, dan ben je dus niet in het Nu.

Dan ga je uit je lijf en in je hoofd.

Dan ga je doseren of verkrampen.

Dan geef je je macht en regie uit handen.

Dan krijg je die tik, die trap, en nog één en nog één en nog één, net zoals er bij de Vikingen ook niet bepaald werd gekeken op een zwaard-houw meer of minder.

Dan veer je niet terug na die tik op je neus, maar dan schiet je in je emotie, in je boosheid, je frustratie, waardoor je onbedoeld ruimte maakt voor je niet-dienende perspectieven zoals ‘ik kan er niks van’, ‘Ik red het niet’, ‘Wat als…’ of ‘Dit gaat mis’.

En wat gebeurt er dan..?

Juist. Die verwachting komt uit in wat we een ‘self fulfilling prophecy’ noemen.

Wat is daarop jouw antwoord?

Als ik jou vraag hoe jij jouw realiteit beleeft, wat is dan jouw antwoord? Ben je bang voor de toekomst? Of juist hoopvol? Maak je je zorgen of ben je ontspannen? Hang je in het verleden en blijf je jezelf ergens over straffen? Of lukt het om, in elk geval een groot deel van de tijd, in het Nu te zijn?

Magie

Want daar, in het Nu, daar is de magie. Daar zijn de kansen, daar is het moois.

Daar worden we die Viking: niet bang voor de dood. Niks te verliezen.

Daar telt het proces, los van de uitkomst.

Daar zijn we voor gekomen.