Nu. NU!

‘Kamperen is creperen’ is een van de credo’s waarmee ik ben opgegroeid en opgevoed. Wij gingen wel eens op vakantie vroeger, maar dan altijd naar een leuk appartementje met een eigen keukentje. Niet alleen omdat mijn vader nu eenmaal erg goed kan koken, maar ook omdat het begrip ‘eigen regie’ bij ons altijd al hoog in het vaandel stond. BBQ’en was favoriet, nog steeds trouwens.

Roetzwart

Was er geen BBQ, zoals die keer in Portugal; ook geen probleem. Eigen regie eerst, immers, dus mijn vader zocht en vond een supermarkt met van die mandjes van draadstaal, liep doodleuk met mandje en al de zaak uit, sloopte het plastic handvat eraf, zette het op-z’n-kop in de open haard, smeerde het in met olie en voilà, wij BBQ’den binnenshuis.

Tijdens die vakanties daar waren wij altijd het enige appartement waarvan het spierwit gekalkte schoorsteentje roetzwart was. Want wie doet er nou de open haard aan wanneer het buiten vijfendertig graden is?

Eigenwijs

Het is dus wel duidelijk dat ik een voorliefde voor eigen regie, maar ook een zekere mate (kuch) van eigenwijsheid met de paplepel ingegoten heb gekregen.

Het is een van de drijfveren van waaruit ik riep: ‘Knappe vent die MIJ in een tentje krijgt!’

Het lukte inderdaad geen enkele vent – knap of niet knap.

Wél lukte het, bijzonder genoeg, twee vrouwen.

Ballenbak

De eerste was Suus. Ik weet nog: ik lag met een kleuter (mijn kleuter, geen random kleuter) midden in een ballenbak in MonkeyTown toen ze me belde om te vertellen dat het gelukt was: twee kaarten voor Pinkpop.

Ik probeerde wijs te worden uit de wirwar van gevoelens die door me heensloegen als een tsunami, en dan dus nog naast de gevoelens die gepaard gaan met het liggen in een ballenbak in MonkeyTown.

Vreugde! Maar ook: kamperen.

Ik verkrampte ter plekke.

Flapje

Flashforward naar de bewuste Pinkpop-editie (daterend uit de tijd dat mondkapjes vrijwel alleen nog werden gedragen door chirurgen, patholoog-anatomen en smetvrezigen).

Oké, het had een hoog terug-naar-de-baarmoeder gehalte en oké, we waren vergeten ons ‘flapje’ naar binnen te vouwen zodat mijn sneakers na een stevige regenbui door de voortent dobberden, maar al met al moest ik toegeven dat ik het best goed was doorgekomen.

Baarmoeder

Vorige week stond er, na 24 keer uitstel, een leuk evenement op het programma, en wel met Vrouw 2 Die Me In Een Tentje Kreeg: Jessica.

Haar tentje was nog kleiner dan een baarmoeder (zij vond hem zelf nogal ruim, zo zie je maar) maar ik ben de lulligste niet dus ik Cirque-du-Soleil’de me die avond blijmoedig in mijn pyjama en dook op mijn luchtbed.

Halverwege de nacht, of eigenlijk: na een minuut of zeven, trok ik een enigszins verontrustende conclusie.

Ik. Lag. Op. De. Grond.

Defense

Ik hou van het hebben van keuzes, want kunnen kiezen gaat hand in hand met het hebben van regie.

Mede daarom hou ik van krav maga: in een split second moet je handelen. Aanvallen, of juist niet. Je moet de juiste defense paraat hebben, of je rent weg.

Laten we eerlijk zijn: als er iemand met een mes op je af komt rennen dan is dat niet het uitgelezen moment om eens rustig te gaan staan afwachten en uitproberen of je vers geleerde techniek werkt.

Ik sleurde mezelf dus, op dat moment, in die baarmoeder, terwijl buiten de regen met bakken uit de hemel viel, door een heuse beslisboom. Graag neem ik de keuzemomenten met jullie door. We zijn er nou toch.

*Keuzemoment 1: Pompen of verzuipen

Letterlijk dus eigenlijk, en in dit geval zou ik beide factoren zelfs combineren door buiten mijn luchtbed te gaan oppompen. Want amai, het leek wel of de zondvloed was aangebroken. Bovendien stonden we dichter bij de andere tentjes dan me lief was, en dus zou ik met pompen driekwart van de populatie wakker maken, dan wel houden.

Verzuipen dus.

*Keuzemoment 2: Slachtoffer of ‘creator’

Ik heb geleerd: je creëert je eigen realiteit. Dat betekent niet dat je controle hebt op alles wat er gebeurt, zeker niet. Er gaan nu eenmaal dierbaren dood of ze worden ziek, mensen worden ontslagen of gaan failliet, huizen branden af, etc.

Het betekent, althans voor mij, dat alle gebeurtenissen ‘neutraal’ zijn, tot je er zelf betekenis aan geeft. Dat het niet per se de gebeurtenis of omstandigheid is die je een bepaald gevoel geeft, maar jouw perspectief op die gebeurtenis of omstandigheid.

Voor mij betekent een vlinder ‘een kusje van oma’, voor jou betekent het misschien ‘het seintje om dat huis te kopen’ en voor een ander is het gewoon een gezellig aangekleed insect.

Ik lag dus op de grond en die was koud en hard. Wat zou ik doen? In standje ‘wee mij!’? Of in standje ‘grommen naar dat luchtbed’? Of misschien ‘grommen naar de eigenaar van dat luchtbed van wie ik het had geleend’? Of ‘grommen naar mijzelf dat ik het niet even een nachtje had getest’?

Of zou ik denken: nou wat fijn, wat mooi, deze ervaring. Ik kan het aan. Het valt eigenlijk best mee. Mijn lijf is hier sterk genoeg voor.

Of, lichtjes doorslaand in spiritualiteit: Ik Word Gedragen Door Gaia, Moeder Aarde.

Die laatste deed me gniffelen, dus die koos ik.

*Keuzemoment 3: In het Nu, of in het Elders

Het Nu is het enige dat bestaat. Gisteren bestaat niet meer, Morgen bestaat nog niet. Als ik jou vraag om aanstaande zaterdag om acht uur op de Dam in Amsterdam, en tegelijkertijd op de Grote Markt in Haarlem te staan, dan zal je me waarschijnlijk aankijken alsof ik koekoek ben. Je kunt niet op twee plekken tegelijk zijn, gekkie!

Toch doen we, energetisch gezien, niet anders. We zitten aan de keukentafel, maar ondertussen denken we terug aan gisteren, vorige week, dertien jaar geleden. Of we denken alvast vooruit: de dag van morgen, die presentatie volgende week, dat ene gesprek waar we nu alvast tegenop zien.

Ook daar zit weer een mooie parallel met krav maga. Je MOET wel in het Nu zijn, want als je afdwaalt heb je zo een klap voor je kokosnoot of slingert zich ineens iemand om je nek.

Kromgebogen

Ik betrapte mezelf erop dat ik, daar, gedragen door Gaia, Moeder Aarde, alvast een portie rugklachten in de week aan het leggen was.

Want dit kon natuurlijk nooit goed zijn. Dit zou vast pijn gaan opleveren. Mijn rug is immers zo gevoelig. Slapen op een harde ondergrond? Dat móet wel fout gaan!

Ik zag mezelf al kromgebogen door de Appie schuifelen, of me huilend naar binnen harken bij de plaatselijke fysio.

Bovendien zou van slapen wel niks komen, ik zou elk uur van de nacht zien, ik zou wakker worden als een Gebroken Mensch, en dan moest ik ook nog eens een paar uur naar huis rijden. Kortom, het zou allemaal wel misgaan.

In de nacht is alles donker, en dan kunnen gedachten niet alleen groteske vormen aannemen, maar ook intens Waar aanvoelen.

Horrorfilm

En weet je? Waar je je neurologische systeem mee voedt (gedachten), daar reageert je lijf bijpassend op (met matching gevoelens en sensaties). Voorbeeld: je kijkt een horrorfilm en ondanks dat het nepbloed is en dat je gewoon veilig op je eigen bank zit, gaat toch je hartslag omhoog of zitten ineens je handen voor je gezicht wanneer de spanning toeneemt.

Trainen

Als je dat weet, dan kan je jezelf dus trainen. Fysiek, in de trainingszaal, maar ook mentaal.

Het is een koud kunstje om jezelf helemaal de diepte in te werpen. Je hoeft alleen maar terug te gaan naar een zeer verdrietige herinnering of iets anders dat Heel Erg was en bam: verdrietig.

Evenzeer kun je jezelf vrolijk maken door te denken aan de laatste keer dat je zo hard hebt gelachen dat ze je huig konden zien. Probeer maar eens, voor de gein. Fysiek zit je gewoon in je stoel, maar mentaal en emotioneel ervaar je een wereld van verschil.

  *Keuzemoment 4: Een korte, of een heel heel heel lange nacht

Ik koos dus voor het Nu, waarin ik me gedragen voelde door Gaia, Moeder Aarde (al was ze dan wel wat aan de koude en harde kant), waarin een van m’n beste vriendinnen vredig ingepakt naast me lag te slapen, waarin ik had genoten van een heerlijk festival, en waarin ik oog had voor hoe knus het was dat de regen zo gezellig apocalyptisch op ons tentje kletterde.

Als ik al afdwaalde van het Nu, dan stuurde ik mijn gedachten liefdevol naar mijn warme bad, en de nacht hierna, met mijn verkering in ons fluffy nestje.

Ondanks dat ik misschien andere omstandigheden zou hebben geprefereerd (een adequaat werkend luchtbed, om maar wat te noemen) kon ik dus toch een significant aantal blije dingen opnoemen.

Waar je je focus op legt, dat maak je groter, en dus trok ik de blije dingen aan als een warme slaapzak. Ik rolde me erin op, viel als vanzelf in slaap, werd wakker op een behoorlijk prima tijdstip met nul rugklachten en ja ik was heus een beetje gaar, maar niets dat niet te verhelpen zou zijn met een stevige kop koffie en een dito ontbijt.

The Dash

Het leven is een speelveld. Een ontdekkingstocht. Een trainingszaal.

Waar je kunt proberen, ervaren, opzoeken, vermijden, voelen, op je bek gaan, weer opstaan.

Een zeer goede vriendin en gewaardeerde collega uit Canada is onder andere rouwtherapeut. Zij beschreef me eens een grafsteen, met daarop twee jaartallen: geboortejaar en sterfjaar, en daartussen een streepje, dat zij ‘the dash’ noemt.

‘Charlotte’, zei ze eens, ‘that’s what we’re here for. We are here for the dash’.

En ik ben het zo met haar eens! We’re here for the dash, so we’d better make it damn good.

Oftewel: je hebt, als mens, veel meer invloed op jouw dash dan je wellicht zou denken, als jij die regie (weer) pakt.

Onvoorziene dingen gebeuren. Zo krijg je soms een klap. Die kan vele vormen hebben, en is waarschijnlijk hoe dan ook niet te vermijden geweest omdat juist die klap onderdeel uitmaakt van jouw ontdekkingstocht hier.

Maar na die klap: wat kies je?