BAM!

Ik val maar meteen met de deur in huis, ik trek de pleister er maar gewoon in één ruk af, ik zet de bearhug maar flink aan: dit zal mijn laatste column zijn. Althans, voor de nieuwsbrief van TPA. 

Al heel vaak ben ik begonnen aan deze tekst, en net zo vaak heb ik de woorden weer weggehaald. Want hoe vlieg ik dit aan? Hoe neem ik afscheid van een school die me zoveel heeft gebracht en van een ‘way of life’ die, in zekere zin, mijn leven heeft gered?

Ooit, in 2016, ging het niet zo goed met mij. Toenmalige goede vriend M. zette mij op het spoor van Krav Maga. 

Hij sleurde me nog net niet aan mijn haren naar binnen, maar bleef me net zo lang bestoken met berichtjes tot ik een proefles boekte en me ter plekke inschreef. 

Doodeng, die groene hel. Doodeng, die mensen daar, al die grote kerels, al die overschreden grenzen. Maar ik wist, ik voelde: hier is iets voor mij. 

En dat ‘iets’ bleek vele malen groter dan ik op dat moment ooit had kunnen vermoeden. 

Krav Maga leerde me over grenzen (ik benoemde ze net al), over mijn kracht (waarvan ik niet wist dat ik daarover beschikte), bracht oude shit en weggestopte trauma’s aan de oppervlakte. Ik heb gebloed, gezweet en getraand op die groene mat. 

Ik heb er gestaan; met hartkloppingen en gesloten ogen, wachtend op de aanval. 

Gelegen; zónder adem, mét een paniekaanval. 

Met iemand boven op me, of een heleboel ‘iemanden’, of zelf bovenop iemand anders. 

Ik heb er gelopen, gekropen, gehold, gestruikeld en weer opgestaan, over mensen heen geklauterd, over ballen heen gekoprold, me door een haag van stootkussens geworsteld in een oefening die we altijd zo gezellig ‘de wedergeboorte’ noemden. 

Ik ben er gewurgd, op de grond gegooid, ik héb op de grond gegooid, ben er boos geworden, op anderen en vooral ook op mezelf, verdrietig, kwetsbaar, in paniek, gefrustreerd, weer blij en zelfs dolgelukkig.

Ik heb er met trillende vingers van de stress en adrenaline houten torentjes nagebouwd met blokjes die ik eerst had moeten veroveren, ballenbak-ballen af proberen te pakken van grote kerels, met hand en tand de wasknijpers op mijn T-shirt verdedigd, de vonken uit mijn zolen geschuifeld tijdens stress-drills. 

Ik heb er gefloreerd, geklaagd, gejankt en geschreeuwd. Ik heb messen afgeweerd, en stokaanvallen, en zelfs een pistool, uitgevoerd in een opgewekt Ikea-geel.

Ik ben er bang geweest, als de dóód zelfs, ik heb me er krachtig gevoeld en zelfs onoverwinnelijk, toen ik weer een streep haalde of er een burpee uitperste terwijl ik allang dacht dat niet meer te kunnen. Ik heb er de gaafste dingen gedaan, zoals boksen op het strand, van cel naar cel in de Haarlemse Koepelgevangenis en een hele dag vechten in een rijdende trein. 

Ook slingerde ik er met kettlebells en deed er oefeningen waardoor ik me twee dagen lang amper nog kon bewegen van de spierpijn. Ik heb blessures opgelopen die kwamen en gelukkig ook weer gingen. En sommige gingen niet; zo groeit het topje van mijn linker pink tegenwoordig omhoog als een mini-ski-schansje. 

Ik heb er ook verschrikkelijk veel gelachen. Maar écht. Het aantal inside jokes evenaart met gemak het aantal inside defenses.

Ik heb er banden gesmeed en vriendschappen voor het leven opgedaan, vriendschappen die ik echt voor geen goud meer zou willen missen. Ik vond er zelfs mijn verkering. 

Voor mij, voor nu, is de cirkel rond. Voor dit moment, want niemand weet wat de toekomst brengt. En gelukkig maar. 

Voor nu gaat mijn focus naar mijn praktijk. De plek waar ik zélf mensen kan spiegelen, coachen, trainen en helpen met hun eigen trauma’s. Naar mijn smashroom, waar mensen onder mijn begeleiding zelf aan de slag mogen met hun eigen grote emoties in combinatie met hun lijf, waar ik ook ooit mee aan de slag ging in de Groene Hel. 

Voor nu rest mij dus niets anders dan mijn grote dank uit te spreken. Aan het adres van TPA, uiteraard. Aan Martijn en alle trainers en medewerkers, ook zij die zijn gekomen en weer gegaan. 

Aan mijn trainingsmaatjes. Want wat hebben we veel meegemaakt met elkaar. Ik hou van jullie, echt. 

Aan jullie, lezers, voor het lezen van de columns. Want dat waren er best wel veel. 

Voor de mooie reacties die ik door de jaren heen mocht ontvangen. Voor de berichten die zeiden: ‘door die column ben ik de Stay Away gaan doen!’ of ‘na het lezen van jouw tekst ben ik op zelfverdediging gegaan’. Kippenvel, echt. 

Ik blijf van mening dat Krav Maga een van de meest ultieme manieren is om aan de slag te gaan. Met je lijf. Je conditie. Je eigenwaarde. Met je tijgers, je draken, je monsters en demonen, of hoe je ze ook wil noemen. 

Dus: dank. 

En ongetwijfeld: tot ziens, waar dan ook.  

Kida!