Clusterfuck
“Ik weet niet hoor, maar de laatste paar weken, of
eigenlijk; maanden, waren echt een
totale clusterfuck.”
Zo, mooie deur om mee in huis te vallen.
Hij, de papa van mijn kuikens en tevens zeer geliefde
vriend, zegt het zo hartgrondig dat ik het alleen maar kan beamen.
Want ik weet niet wat er allemaal in de lucht hing de
laatste tijd, maar alles was Raar. Voelde Raar. Ging en verliep Raar.
Een krav-maatje kneep me weken geleden een
rib-verknettering tijdens een bearhug en tot op heden kan ik nog steeds niet
lekker diep ademhalen. Raar.
Tijdens een wandelingetje op een rustige maandagmorgen in
een rustige straat verzwikte mijn enkel zich zomaar uit het niets bijna een enkelband-afscheuring.
Raar.
Op een of andere manier had iedereen om me heen rare
kwaaltjes, ongelukjes, piepjes en kraakjes. Raar.
En toen ineens was daar de vakantie.
Voorpret, enzo
Normaalgesproken ervaar ik de aanloop naar de grote
vakantie als behoorlijk jolig en ontspannen (voorpret, enzo), maar dit jaar
voelde de aanloop naar de grote vakantie zoals de laatste weken hadden
aangevoeld.
Raar.
In de wereld gebeuren rare dingen.
Waar wij in Nederland alweer door de supermarkten
krioelen als ijverige mieren, waar er beloofd werd dat je, direct na
vaccinatie, weer ongeremd en onbevreesd kon tongen, waar de mondkapjes aan de
wilgen werden gehangen of als hangmatjes voor je hamster konden worden ingezet
(maar hoe dan ook niet meer om je bakkes hoefden), daar kleurden wij voor de
buitenwereld ineens donkerrood op de Corona-kaart.
Verwarring alom
Midden in het zomerlicht tastte iedereen ineens in het
duister. Resultaat: verwarring alom.
Want; kunnen we op vakantie met onze rode status? Wat
betekent dat?
Willen we nog wel op vakantie als dat betekent dat je
ergens in quarantaine moet, en is dat eigenlijk wel het geval?
Wat zijn, per land, de regels en wat als die regels
midden in je vakantie ineens veranderen? Hoe ontspannen is vakantie dan
eigenlijk nog?
Ondertussen gooide ook Moeder Natuur het op een akkoordje
met het begrip Chaos en plots veranderden hele steden en dorpen ineens in
kolkende rivieren, tenten verdwenen in modderstromen, wildwaterbanen vaagden campings
van de kaart.
En zo voel ik me ook. Van de kaart.
Tijdens een ouderwets stukje zelf-ontdekking (‘wat voel
ik, wat betekent dat, waar komt dat vandaan’, dat werk) kom ik erachter wat me
nu precies zo parten speelt.
Ik heb geen regie.
Regie en controle
Nu loop ik lang genoeg rond op deze aardkloot om te weten
dat ik niet alles kan controleren en regisseren. Ik heb dat een aantal decennia
geprobeerd. Het was vermoeiend, want het werkt niet. Vrijheid kwam toen ik
begon in te zien dat ik niet zozeer controle heb op wat er gebeurt, maar wel op
hoe ik daarmee omga.
Hamvraag
Het is een van de hoofdredenen dat krav maga zo goed bij
mij past. Jij kan doen wat in jouw macht ligt om een gevecht te voorkomen, maar
als de ander besluit dat het toch vechten wordt, dan zorg je ervoor dat je
wint. En met winnen bedoel ik in dit geval: zo snel mogelijk in veiligheid zien
te geraken (natuurlijk wel nadat je die ander met behulp van enkele
pijnprikkels even aan iets anders hebt laten denken, terwijl je er cool uitziet).
Omstandigheden zijn vaak niet eerlijk. Niet tof en niet
leuk en meer van dat. Maar de hamvraag is: hoe ga je ermee om?
Vibe
Vanuit levenservaring, studie en werk weet ik inmiddels
ook dat je zelf kan kiezen op welke ‘vibe’ je intune’t. Zeg maar: alsof je naar
een radiostation luistert. Ben jij dol op boterzachte pop-rock, dan ben jij
waarschijnlijk bij SkyRadio aan het juiste adres.
Ga jij veel beter op scheurende gitaren of stampende
house, dan kun je misschien beter op een andere frequentie afstemmen. En die
andere frequenties, die zijn er altijd. Ga maar na: dat jij op Sky afstemt wil
niet zeggen dat er niet op dat exacte moment ook muziek te horen is op talloze
andere zenders.
En die talloze zenders, daar gaat het om. Want: welke
kies je?
Kiezen is regie, jezelf laten aanleunen dat
omstandigheden jouw gevoel en emoties bepalen is het tegenovergestelde.
Toch..?
Maar goed: de vakantie is aangebroken, een huisje op ons
favoriete vakantiepark in Duitsland is geboekt. Daar gaan we!
Toch..?
Eh, ja. Maar eerst nog even een hoop Gedoe, dat allemaal
te scharen valt onder die algemene noemer van Clusterfuck 2021.
Daags voor het aanbreken van de vakantie staat namelijk
vrijwel de hele omgeving daar onder water.
Bestaat het huisje nog? En: kunnen we het bereiken zonder
snorkels of jetski? Gaan de kinderen mee op ‘vakantie’ naar een rampgebied? En
hoeveel plezier kun je hebben als de lokale bevolking wanhopig huilend de
ondergelopen kelders staat leeg te hozen (ik weet, daar zijn de meningen over
verdeeld)?
De Autoriteiten
De Papa rijdt, na het enkele dagen te hebben aangekeken,
toch maar die kant op met de kuikens. Een week later zal ik volgen, dan brengt
mijn verkering me weg.
Op de avond voor vertrek melden we ons voor een corona-test
en horen we dat het 24 uur kan duren voordat we de uitslag hebben.
“Maar,” piep ik tegen mijn verkering, “kunnen we dan wel
gaan, zonder die uitslag?”
Want we moeten ons melden bij De Autoriteiten (wat ik
heel onheilspellend vind klinken, maar wat uiteindelijk neerkomt op een
digitale aanmelding op een website) en bij die aanmelding hoort een negatieve
testuitslag. Die we allebei nog niet hebben.
“Komt goed,” zegt hij zelfverzekerd. “Voordat we
Duitsland in rijden, hebben we die uitslag. Let maar op.”
En jawohl, na drieduizend keer mail checken en verversen
schuiven onze testuitslagen door de digitale brievenbus, letterlijk op enkele
kilometers van de Duitse grens.
Beiden negatief. Pfew.
Knoop in mijn maag vs. ontspannen vakantie
Het voelt Raar om met deze dingen bezig te zijn. Het
voelt echter net zo Raar om de vakantie af te blazen en dan maar thuis te
blijven.
Ik realiseer me dat ik kan kiezen.
Voor de zender ‘Knoop in mijn maag’, of voor de zender
‘Ontspannen vakantie’. Ik realiseer me ook dat deze keuze uiteindelijk
doorslaggevend zal zijn voor hoe ik deze vakantie zal beleven.
Ik heb helemaal geen zin in die knoop in mijn maag. Het
is dus aan mijzelf om die te ontwarren, in plaats van strakker te trekken.
Dansen met de regels
Kijk, en daar is mijn gevoel van regie weer, dat wat ik mede
leerde en ontwikkelde in de Groene Hel. Het voelt al meteen een heel stuk
rustiger.
Want ik kan de regels niet veranderen. Wel kan ik dansen
met de regels, in plaats van ze als een loodzwaar gewicht aan mijn enkels te
hangen.
Magneten
Gedachten werken als magneten. Ga maar na: als je ’s
avonds in bed ligt te piekeren over een financieel krap maandje, dan ga je in
een oogwenk van ‘slik, die rekening viel tegen’ naar ‘oh my god ik woon in een
doos onder een brug’.
Met andere woorden: een zorg trekt een zorg aan, die
trekt een zorg aan, die trekt een zorg aan, etc. Piekeren wordt niet voor niets
‘de verkeerde kant op fantaseren’ genoemd.
Andersom werkt het dus ook zo: blij trekt blij aan, trekt
blij aan, trekt blij aan.
Je kan om je heen kijken en het Rare zien, de
clusterfuck, het Gedoe. Want dat is er. Het zijn rare tijden, immers.
Of; je kan om je heen kijken en het mooie zien, het leuke,
de vrijheid, lichtheid en ontspanning.
Eigen melodie
Het gaat dus om welk pad je kiest, welke frequentie, welk
radiostation.
Dat is niet altijd even makkelijk.
Als ik merk dat het Gedoe als een loden kogel aan mijn
lijf hangt, dat de regels me parten spelen, dan tune ik bewust in op dat wat
wel lekker voelt. Op welke muziek ik dansen wil. Op de dingen die wel lekker
gaan, die wel leuk zijn, waar ik om kan lachen, die licht voelen.
Mijn zoontje, een en al piekhaar, dat worstelt met zijn
volgelopen duikbril. Pingpongen na het eten. Alle vlinders die hier ronddansen.
Mijn eerste koffie in de ochtendzon. Het nieuwe boek dat ik meenam, waarin een
van de allerliefste vriendinnen van de wereld een dito boodschap voor me opschreef.
Want ik kan de regels dan misschien niet kiezen, maar
mijn eigen melodie wel.