Mentaal dieet

In een eerdere column schreef ik al eens over hoe dol we met z’n allen zijn op het meetbaar maken van, nou ja – van wat níet, eigenlijk.

We meten ons gewicht, onze calorie-inname, onze koolhydraten.

We meten onze gelopen kilometers, het aantal stappen dat we hebben gezet, de glazen water, de uren slaap.

Meten, getallen, cijfers. Het geeft ons duidelijkheid in een wereld waarin er veel onduidelijk is. Want daar houden wij mensen over het algemeen niet zo van, als dingen onduidelijk zijn.

Energie

We letten op ons dieet. Als de broek wat strakker komt te zitten laten we de chips weer even staan. Als we minder energie bemerken, dan doen we een stap terug met de suikers. We wandelen, we bewegen, we sporten, we trainen.

Kortom, we zorgen over het algemeen zo goed mogelijk voor ons lichaam.

Vleespak

Alleen – we gaan er daarbij vanuit dat we slechts één lichaam hebben. Maar dat is niet het geval.

Natuurlijk hebben we ons fysieke lichaam. Ons ‘vleespak’. Het is, als het ware, ons voertuig. Als er een snee in zit laten we het hechten, is er een bot gebroken dan wordt dat behandeld, op schouder-vraagstukken heeft de fysio wel antwoord.

Denk maar aan je auto. Is je achterlicht kaduuk? Dan fix je dat en dan kan je weer door. En dat is dan dat.

Maar wij zijn geen auto’s, wij zijn mensen. We zijn meer dan alleen dat voertuig. En een ‘quick fix’ is gewoon Het Antwoord niet, al verlangen we daar nog zo hard naar.

The emotional magic

Het strekt misschien wat ver om hier alle lichamen die we hebben uiteen te zetten, dus ik beperk me voor het gemak even tot deze drie: fysiek, mentaal en emotioneel.

Het fysieke hebben we zojuist behandeld.

Het mentale, dat is je brein. Wat je denkt, welke Waarheden je als Waar beschouwt, met welke kaders je je realiteit vormgeeft, je ‘neurale paadjes’, je ‘als-A-dan-B’, de plek waar je drang tot overleven zetelt.

Tot slot hebben we nog het emotionele, de naam zegt het al, dat is waar The Emotional Magic happens.

En ze zijn allemaal even belangrijk.

Balans of disbalans

Zijn deze drie lichamen min of meer in balans, dan heb je daar veel profijt van. Zijn ze eventjes wat uit balans (we hebben allemaal wel eens een periode dat we wat meer ‘in ons hoofd’ zitten, of juist wat meer emotioneel zijn dan anders) dan is er echt niet zoveel aan de hand, want meestal trekt dat zichzelf wel weer recht.

Is er sprake van een structurele en chronische disbalans, dan wreekt zich dat vroeger of later. We kunnen allemaal een tijdlang door en door en doorgaan, maar er komt een moment dat dat niet meer gaat.

En dan kom je tot stilstand – vrijwillig of niet.

Graadmeter

Je emoties zijn als het ware je graadmeter. Ze vertellen je iets over de Waarheden en perspectieven die je erop nahoudt.

Deal je niet met je emoties, dan gaan ze aan je deur kloppen. Harder en harder, totdat je opendoet, ze verwelkomt, uitnodigt op de thee, luistert naar wat ze te vertellen hebben.

Doe jij na -tig keer kloppen nog niet open, dan gaan ze andere manieren zoeken. Denk aan de meest fanatieke Jehova’s getuige, mix die met een verbeten Kinderpostzegel-meisje en vermenigvuldig dat met tien.

En wat gebeurt er?

Je krijgt hoofdpijn.

Of keelpijn.

Last van schouders, nek, rug.

Je linkervoet.

Een burn out.

In mijn praktijk zie ik bijna niet anders.

Connectie

Wat doen we? Niet luisteren, nee. We dempen, met alcohol, drugs, shoppen, overmatig sporten. Slikken paracetamol, hollen naar de dokter of de neuroloog of fysio, laten ons behandelen. Soms werkt dat, eventjes. En bam, daar komt het weer terug.

Gek.

Nou, nee dus.

Begrijp me goed: ik raad niemand af om naar een dokter of fysio of neuroloog te gaan. Absoluut niet zelfs. Mijn punt is dat we ‘vergeten’ zijn dat we meer zijn dan alleen dat lijf. Dat we de connectie zijn kwijtgeraakt met ons Zelf, ons Wezen.

We zien de fysieke ongemakken als losstaand van ons emotionele- en mentale lijf.

En dat is gewoonweg niet het geval. Dus: luister eens naar die voet. Vraag eens aan je hoofdpijn waarom ‘ie er is.

Maar ik dwaal af. Even terug naar de kernvraag: waar voed je je mee?

Chips en cola

Hoe je fysieke dieet eruitziet, dat is niet zo moeilijk te zien. Het is wat je daadwerkelijk tot je neemt, dag in, dag uit. Wil je graag wat meer energie en wat kilo’s van je heupen en bestaan jouw drie hoofdmaaltijden uit chips en cola, dan is de verandering die nodig is niet bepaald rocket science.

Maar al te vaak ligt die oplossing niet zo vaak voor de hand, helemaal wanneer het aankomt op je mentale dieet.

En aangezien ik geen voedingsdeskundige ben op fysiek, maar wél op mentaal vlak, wilde ik dat graag even voor het voetlicht brengen.

Mentaal-voedingsdeskundige

Voordat ik officieel mentaal-voedingsdeskundige werd, was ik al ervaringsdeskundige. Want als je hoort hoe lelijk ik tegen mijzelf kon praten, nou, daar lusten de honden geen brood van, om maar in voedseltermen te blijven.

Ik heb mezelf afgebrand, klein gehouden, uitgescholden, geridiculiseerd. Ik heb mezelf uitgelachen, belachelijk gemaakt, de schuld gegeven en afgestraft. Zoals ik tegen mijzelf praatte, zo praat ik nooit tegen mijn kinderen, geliefde, vrienden, vriendinnen, ouders, cliënten.

Sterker nog, ik denk dat ik geen geliefden of cliënten over zou houden als ik dat wél zou doen.

‘Sorry’

Op de krav-mat vertelde ik mezelf dat ik er niks van kon, er belachelijk uitzag. Ik verontschuldigde mezelf tegenover wie er dan ook maar voor me stond.

‘Sorry dat ik er niks van kan. Sorry dat ik zo zuig. Sorry dat je jouw kostbare tijd aan mij staat te verdoen.’

Misschien niet zozeer in woorden, maar wél in energie.

Als iemand me complimenteerde en zei dat ik het goed deed, dan kon ik dat niet ontvangen.

Jaja, dat zeg je gewoon maar om aardig te zijn. Net zoals je tegen een motorisch uitgedaagde kleuter zegt dat ‘ie zo goed kan voetballen.

Er zijn legio voorbeelden te noemen.

Nog niet eens zo lang geleden reed ik, samen met mijn verkering, naar mijn nieuwe praktijkruimte/smashroom. We zouden gaan klussen, puntjes op de i, streepjes door de t, dat werk.

Halverwege de rit slaat hij zichzelf tegen het voorhoofd en zegt: “Ah nee, shit! Ik ben de geluidsbox vergeten, die staat nog thuis in de gang.”

Mijn reactie: “Geeft niet lief, jammer maar helaas, komt volgende keer wel. Het is niet erg.”

Foeteren

Eenmaal op de plaats van bestemming is mijn voorhoofd aan de beurt. “Ah shit!” roep ik. “Sleutels vergeten! Wat STOM, wat UBER MEGA ENORM STOM. Wat ben ik toch een tuthola, ergens heenrijden en dan sleutels vergeten.”

De woorden van mijn lief, woorden als: “Is niet erg schat, we rijden gewoon even terug, pikken we meteen die box op,” kan ik maar moeilijk ontvangen.

Ik ben namelijk te druk bezig met mezelf uit te foeteren. En dat blijf ik nog zeker tien minuten doen.

Een groot verschil in communicatie. Van hém vind ik het niet erg. Van mezelf vind ik het mega stom.

Verschil

En kijk, dat we allemaal wel een verschil ervaren in hoe we tegen onszelf praten, of tegen anderen, dat is logisch. Maar hoe groot laat je dat verschil worden?

Kijk eens naar binnen en observeer: zoals jij tegen jezelf praat, praat je ook zo tegen je geliefden – en andersom? Kortom, hoe ziet jouw mentale dieet eruit?